Gdzie to slonko?

   Oficjalnie mam już dość. Wyczerpały się moje siły, nastąpiło przemęczenie materiału. Proszę o chociaż jeden dzień ze słońcem! Nie mogę już patrzeć na to szare niebo, resztki śniegu i zimowy brud. Mój kryzys rozpoczął się wczoraj, kiedy Młodemu znów zatkał się nos i zaczął pokasływać. Poprzednia infekcja ciągnęła się praktycznie od końca października i ledwo co spokój był. Na szczęście nauczona już, zaraz zaczęłam parzyć majeranek i lipę, a na kaloryferze puszcza soki syrop z cebuli. W ruch poszła też mgiełka solankowa więc "siwy dym" w pokoju jak to synalek mówi :) Serce mi się kraje na samą myśl ile sztucznych świństw biedak się nałykał w poprzedniej chorobie... W tym roku zrobię wielkie zapasy na sezon chorobowy - syrop z mniszka (niech Cię za to ozłoci Ila), wyciąg z igieł sosny (hura dla Green Canoe) i kosze suszonego majeranku.

   Właściwie dzisiejszy post miał być zupełnie o czymś innym. Jednak brak słońca = brak chociaż jako-takich zdjęć. Dlatego na przywołanie wiosny moje krokusiki, które wyciągały się do promieni dwa tygodnie temu. Ciekawe jak teraz się mają malutkie?

Och, móc już pogrzebać w ziemi... Póki co czekają nasionka ziół na wysianie :) A od wakacji - nowy ogród?

P.S. Przepraszam za to narzekanie, ale po prostu musiałam dać ujście tym uczuciom. A teraz z wiarą, że jutro choć kilka promieni ujrzę biorę książkę w łapkę i postaram się zrelaksować :)