Tak mi wstyd

   Naprawdę wstyd mi strasznie, że tyle czasu mnie tu nie było. TU, czyli na swoim blogu, bo do Was staram się zaglądać regularnie i czasem nawet pozostawiam jakiś ślad w postaci komentarza. Ale na napisanie swojego posta czasu ciągle brakowało. Teraz właściwie też go nie mam i tylko tak w przelocie skrobię ;)

Na początek dziki wrzos dla Was, a potem kilka słów usprawiedliwienia i przekazanie tego co u mnie w telegraficznym skrócie.

Po ostatnim poście wpadłam jeszcze na szybki weekend do domu rodzinnego, by popakować najważniejsze rzeczy dla Młodego przed przedszkolem (moje jeszcze mogą poczekać - zresztą i tak nie ma miejsca na nie póki co). Przy okazji zaliczyliśmy pierwszą wyprawę na grzyby. Sucho było jak pieprz, ale co-nieco udało nam się wynieść z lasu.

W przypadku Młodego były to głównie szyszki i gałązki wrzosu. Niestety odnalezione biedronki nie chciały się z nim zabrać...

No a potem był już 2 września i pierwszy dzień w przedszkolu. Ja oczywiście w nocy nie spałam, miałam wielką gulę w gardle i ręce mi się trzęsły ze stresu. Na szczęście dziecię moje zachowało się jak dorosły facet i bez rozpaczy ruszyło ku nowemu. Co prawda na początku stanął jak zagubiona sierotka na środku sali i wtedy łzy w oczy mi się cisnęły, ale jakoś poszło. I z dnia na dzień coraz lepiej, rozkręca się i jest cacy. Na wystawce pojawiło się też pierwsze dzieło mojego chłopięcia i jestem dumna jak paw!

 

Niestety artysta do zdjęcia nie chciał pozować, a jedynie pokazał swoje papcie, których pilnuje jak oka w głowie i każe zabierać je do domu ;)

Niestety po rozpoczęciu przedszkola wszystkie moje plany się posypały, ponieważ ojciec złamał nogę i trzeba go było "ogarnąć" w domu. Tak więc znowu wycieczka między domami - mam już naprawdę dość jazdy samochodem i ciągłego przepakowywania!

Przy okazji znowu byliśmy w "naszym" lesie, ale z grzybami bieda totalna :( Dosłownie trzy na krzyż. Ale za to widoki piękne :)

Wrzosu wszędzie pełno i staram się napatrzeć, bo zanim będę miała go w swoim ogrodzie, to chyba jeszcze sporo czasu upłynie...

A remontowo u nas masakra. Panowie od azbestu zerwali i zabrali nam dach. Oczywiście jak na złość przybyły szybciutko opady i sufit nam przecieka. M. "rzeźbi" teraz nową konstrukcję, a ja przeżyłam załamanie nerwowe podsumowując wydatki na nowy dach. Mojej planowanej kuchni powiedziałam "pa, pa" i niestety przyjdzie mi się użerać z tym co jest jeszcze długi czas pewnie.

Na szczęście ku pokrzepieniu mojego serca dotarły do mnie wygrane candy i otrzymałam też wyróżnienie, ale o tym w następnym poście.

Bardzo Wam dziękuję za odwiedziny i pozostawione komentarze. Bardzo mnie to podnosi na duchu i za każdym razem wywołuje uśmiech. Teraz pędzę na zakupy, a potem znów mnie czeka pakowanie i droga do domu!