Oczekiwanie

   Czy do Was też już powoli zagląda wiosna? Dopiero co mieliśmy "srogą" (choć oczywiście bywały dużo sroższe) zimę i nawet mojemu poospowemu udało się załapać na ładny dzień - na zdjęciu widać jak wyprowadza swojego "pieska" ;)

Zaraz potem przyszła jednak odwilż i to taka z dnia na dzień. Teraz tylko wypatrujemy, kiedy to wiosna zawita do nas. Żeby jakoś dotrwać do tej pełnej wiosny i na szkorbut nie cierpieć ;) , to założyłam małą plantację witamin na oknie kuchennym.

Ulubione zielsko mojego synalka, ale wsadziłam więcej, żebyśmy też mieli szansę się załapać.

Jednak poza przygotowaniami do wiosny (i to coraz większymi przygotowaniami) dłubię sobie moje "wyzwanie" 

I chociaż dla niektórych, zaprawionych w boju z szydełkiem kobitek, to nic takiego, to dla mnie jednak wyzwanie. Bo dłubię i dłubię i końca nie widać!

 Pierwotnie miała to być narzuta na łóżko. Ale kiedy przeliczyłam ile kwadratów by potrzeba i ile czasu by mi to zajęło, to swoje ambicje sprowadziłam do poziomu poszewki na poduszkę :D Niestety idzie to mozolnie, bo kiedy mężczyzny w domu brak (nadal wdowieństwem chwilowym jestem okryta), to i czasu dla siebie mniej.

 Na szczęście światełko w tunelu widać i półmetek przekroczyłam :)

W ramach rozrywek szydełkowych w okresie świątecznym powstały łapki kuchenne, których jeszcze nie pokazywałam. 3 sztuki, z których dwie (mała i większa) pojechały w świat do pewnej kochanej osóbki.

Na zdjęcia załapała się już tylko ta jedna mała, która była dla wprawki jako pierwsza robiona.

Ostatnio wzbogaciła się moja kolekcja szydełek o takie wielgachne i kolorowe ze sklepu na L. (tak się chwalę przy okazji). Rączki mnie już świerzbią, bo mam kilka pomysłów na takie większe tworki.

Na dolnym zdjęciu widać mój cały zestaw szydełek. Nie są to oczywiście wszystkie dostępne rozmiary, ale po prostu te, które potrzebuję najbardziej.

Wracając jednak do pytania z początku posta - co z tą wiosną? Widać u Was? U mnie w pełni póki co tylko na parapecie.

W ogrodzie sikorki (ale również wróble i mazurki) wydziobują jeszcze pozostałe na drzewach kule - ta akurat wisi przy samym tarasie, żeby Młody mógł wygodnie podglądać ptaszki.

Poza tym u nas prawdziwe roztopy za dnia, a wieczorami i nocą jedna wielka ślizgawka się robi. Jednak mimo wszechobecnej chlapy w sobotę udało mi się ogłowić winorośl

W naszym klimacie to nie najlepszy zabieg (kilka młodych oczek powinno zostać), ale ponieważ chorowała i kiepsko z owocami było, to jest to ostatnia deska ratunku dla niej. Jak nic z tego nie będzie, to niestety posłuży jako opał do wędzarni (bo z racji kretyńskich pomysłów unijnych to chyba jedyna szansa niebawem będzie na wędzone wędlinki, rybki i serki, więc mój zamysł staje się coraz bardziej realny).

Chyba wyjątkowo dużo zdjęć jak na mnie wyszło, ale też przerwa była ciut dłuższa niż zamierzałam. A już w następnym poście... Nie, nic nie powiem. Same zobaczycie.

A dziś pozostaje mi powitać nowe obserwatorki - baaardzo się cieszę, że tu jesteście.
Ściskam cieplutko i uciekam na bloggera nadrobić zaległości, bo zrobiły mi się ogromne!